Een gerenommeerd leerkracht in het College van Veurne, een echte voetbalfanaat, een cultuurminnaar en - jawel - nog steeds wonend bij zijn ouders. Al 60 jaar lang deelt Luc Joye zijn thuis met zijn papa, mama én jongere broer in Roeselare en bouwde hij vandaaruit zijn eigen leven. Komen er dan wel eens vrienden over de vloer en blijft Hotel Mama nog steeds all-inclusive? Luc deelt met plezier hoe het is om het thuisfront nooit te verlaten.
Trouw aan zijn woon- én werkplek
Al sinds 1987 werkt Luc in het College van Veurne, dus ook zijn werkplek heeft hij nooit verlaten. Gelukkig houdt zijn jobinhoud het boeiend. “Naast leerkracht Nederlands en Engels sta ik in voor de PR, sportactiviteiten, stagiairs en tot voor kort ook de jaarlijkse Italiëreis”, somt hij op. Thuiskomen na zijn drukke werkdagen doet Luc dus al bijna 40 jaar in hetzelfde huis. “Onze ouders zeiden altijd: ‘Tegen jullie 25ste moeten jullie uit het huis zijn’”, lacht Luc. “Die drang heb ik echter nooit gevoeld. Er is ook nooit spanning thuis.” Met zijn ouders, inmiddels 90 en 83 jaar, komt hij bijzonder goed overeen.
Al 40 jaar naar de bakker op zondag
De huishoudelijke taken blijven voor de broers Joye eerder beperkt. “Papa leeft voor zijn boodschappen. Zijn ritjes met de elektrische fiets? Daar blijf je beter af.” Ook zijn mama runt nog steeds het huishouden, op een paar uitzonderingen na. “Het afval buitenzetten en de afwas in het weekend zijn voor ons”, zegt Luc. “Op zondag haal ik ook al 40 jaar de pistolets en boterkoeken. Mijn belangrijkste opdracht”, knipoogt hij. Na het ontbijt trekt het gezin er graag op uit naar de lokale voetbalwedstrijd. Toch zitten ze niet constant op elkaars lip. "Op weekavonden beland ik na het avondeten steevast aan mijn bureau, terwijl mijn ouders tv-kijken."
Het eeuwige kotleven
Er zijn natuurlijk nadelen: twee uur pendelen per dag, vrienden altijd buitenshuis zien en een interieur dat niet naar zijn smaak is. Maar die wegen voor Luc niet op tegen de voordelen. “Ik ben nooit écht alleen, het is financieel voordelig en ik kan voor mijn ouders zorgen. Ik kan nochtans prima mijn plan trekken, maar alleen wonen? Dat is niets voor mij”, bekent hij. Mocht hij toch nog verhuizen, overweegt hij co-housing, met zijn broer of vreemden. “Een eigen kamer, gedeelde living? Ik heb nooit anders gekend. Ik heb gewoon niet veel ruimte nodig. Of is het heimwee naar mijn kotleven?”, grijnst hij.
