Iedereen kent ze: de iconische Siskawafels. Voor veel ouders is het synoniem aan een glas rosé terwijl de kinderen spelen, om vervolgens met plezier de restjes van hun hartenwafels op te eten. Maar achter die nostalgie schuilt hard werk, doorzettingsvermogen en een ijzersterk duo. Wendy Desmedt en Jo Neyrinck, beiden 54, staan al 31 jaar met hart en ziel aan het roer van hun bekende horecazaak in Sint-Idesbald. Een eerlijk gesprek over vallen en opstaan – al dan niet met een gebroken staartbeen. Met een mond vol tanden – en wafels – luisteren we naar hun verhaal.
Gestart zonder vaatwasmachine
Een businessplan was er niet, alleen het idee om samen een horecazaak te openen. Jo en Wendy waren jonge twintigers toen ze via Jo’s broer hoorden dat Siska in Sint-Idesbald te koop stond. “We waren er nog nooit geweest, maar het voelde meteen goed.” Het contract tekenden ze op de achterkant van een envelop. “Ik heb die nog altijd”, glimlacht Wendy. In 1994 begon het koppel hun avontuur. “We zijn zelfs getrouwd om een lening te kunnen krijgen.” De start was echter pittig: een lekkend dak, geen vaatwasmachine en een oventje dat in brand vloog. Met hulp van familie en vrienden gingen ze ervoor, zeven op zeven. “Wendy’s broer bakte wafels en haar oma deed de afwas.” En hun eerste congé? Die was er om de dakwerken aan te pakken. “We zagen een tijdje de sterren vanuit ons bed. Wat ergens nog romantisch was”, lacht Jo.
Dag na bevalling al aan het werk
Drie kinderen opvoeden in combinatie met een horecazaak? Niet altijd eenvoudig. Zelfs de dag na de bevalling van Fien stond Wendy alweer in de keuken, met een gebroken staartbeen. “Fien lag naast mij, in haar parkje. Geen wonder dat haar eerste woordje ‘ja’ was. Dat roepen wij hier namelijk altijd wanneer er een tafel kan doorgaan.” Naast Merel en Miel is Siska hun vierde kind. Loslaten is dus moeilijk: “Zelfs tijdens ons verlof staat ons hoofd nooit stil.” Ermee stoppen overwogen ze vaak, maar schulden en wilskracht hielden hen recht. “We kregen het niet in de schoot geworpen, en dat is misschien net waarom we het volhielden. We móésten slagen.” En nu? “Als iemand morgen de zaak wil overnemen, dan stoppen we. Maar hoe herschik je je leven als je al die jaren zo vergroeid bent met wat je doet?”
Helden met een schort
Hun geheime ingrediënt? Goed personeel. “Een goeie zaak bouw je niet alleen”, zegt Wendy. Zo werkt Christel hier al 30 jaar. “Ze is nog geen dag thuisgebleven en kwam vroeger te voet van De Panne. Toen we dat ontdekten, hebben we haar meteen een fiets gegeven”, vertelt Jo. Diezelfde zorg dragen ze ook voor hun klanten. “Weten wanneer iemand zijn vrouw verloren heeft, dát maakt het verschil. Oprechte interesse in je klanten.” Natuurlijk is het hier niet altijd rozengeur en hartenwafels. “Eén slechte review en je dag is om zeep. ‘Vergane glorie’ of ‘kartonnen pannenkoeken’? Ik weet dat West-Vlamingen niet snel mouwefrotten, maar zulke dingen lezen, dat steekt wel.” Toch blijven ze geloven in de horeca: “Als iedereen aan hetzelfde zeel trekt, is dit een van de schoonste stielen die er zijn.”
Van Baco tot buggy
Jo doet jaarlijks meer stappen dan kilometers met zijn auto: 7 miljoen, om precies te zijn. “We beginnen om 8.30 uur met de kassa’s, sluiten de keuken om 22.30 uur en doen nadien nog de bestellingen. Vroeger bleven we soms open tot 5 uur.” De kinderen sprongen van jongs af aan bij, en doen dat vandaag nog steeds. “Het zit in hun vingers.” Maar overnemen? Dat niet. “Ze hebben hun eigen dromen, en dat is oké.” Ook Jo had trouwens ooit andere carrièreplannen: begrafenisondernemer worden. Hij leerde opbaren, maar koos uiteindelijk voor het bruisende leven. “Het mooiste aan de job? De band met de klanten. Het moeilijkste? Dat velen niet beseffen wat er allemaal komt kijken bij dat stukje biefstuk op hun bord.” Maar hiervoor doen ze het: “Jongeren die de speeltuin inruilen voor Baco’s met hun eerste lief, en nu zelf met hun kroost komen. Dan weet je: het was het allemaal waard.”
