Ze staan elk bijna twintig jaar voor de klas, hebben samen al zo’n 800 leerlingen op de teller en wonen in een Koksijdse cottage van wijlen architect Gaston Lejeune. Peter Puype (40) en Eva Dancet (39) zijn dan ook hét uitgelezen coverduo voor onze back to school-editie. Hij staat voor het zesde leerjaar in de Gemeenteschool, zij voor het vijfde in De Ark – of toch tot vorig schooljaar. Vanaf 1 september schrijft Eva namelijk geschiedenis als een van de jongste directeurs van de streek. We ontmoeten hen op neutraal terrein: de bibliotheek. Omringd door kennis en kleurrijke kaften ondervragen we dit koppel over de job, de evolutie van het onderwijs en hun impact. De nog steeds slapeloze zondagnachten neemt Eva er graag bij.
Bewust in aparte scholen
Hun verhaal begint in Brugge, waar Peter en Eva elkaar ontmoetten tijdens hun lerarenopleiding. Beide groeiden op in een onderwijzersnest. “Ik deed niets liever dan juf spelen terwijl mijn mama haar klas inrichtte”, blikt Eva terug. Bij Peter kwam de roeping pas later. “Tijdens mijn studies waagde ik mij zelfs nog aan de toelatingsproeven voor de politie. Toch voelde het als een voorrecht om in de Gemeenteschool van Koksijde te mogen starten.” Eva begon haar loopbaan als ondersteuner voor slechtziende leerlingen in heel Vlaanderen, tot het telefoontje kwam dat ze in De Ark aan de slag kon. “Ik zie mij nog altijd staan, al schilderend in ons eerste huis in Koksijde, recht tegenover Peter zijn school.” Sindsdien staan ze allebei gepassioneerd voor de klas – bewust in aparte scholen. “Anders heb je thuis niets meer om over te babbelen.”
Drie dochters, twee schoolpoorten
Eva staat bekend als streng maar rechtvaardig, Peter om zijn duidelijke afspraken. Elkaar de les spellen? “Dat gebeurt gelukkig nooit, al delen we wel praktische tips.” Peter kijkt elk jaar uit naar de bosklassen, terwijl Eva niet zonder haar collega’s kan. Maar voor beiden blijft de werkprivébalans het moeilijkste aan de job. “Je kan bezig blijven, maar dan heb je geen leven meer.” Thuis wacht er namelijk nog een klasje: dochters Ada (14), Noa (12) en Billie (9). “Op school hebben we soms meer gezag”, knipoogt Peter. “Zo betrapte ik ze vanmorgen nog op ontbijt voor de televisie.” Bijzonder genoeg zitten de zusjes niet op dezelfde school: Ada en Billie bij Eva, Noa bij Peter. “De drang om hen zelf te onderrichten, was bij ons allebei te groot. Het mooie eraan is dat je hen ziet functioneren in een groep.” Nu Eva directeur wordt, valt Billie uit de boot. “Toen we het haar vertelden, schoten de tranen in haar ogen – dat had ik niet zien aankomen.”
Multiculturele klasfoto’s
De klas van vandaag is niet meer die van twintig jaar geleden. “Vroeger namen wij zomaar alles aan wat de leerkracht ons zei, nu verwachten kinderen meer uitleg. En dat is niet per se slecht: ze hebben een mening en wij leren hen die op een correcte manier te uiten”, zegt Peter. Armoede blijft helaas een stille realiteit. “Gelukkig voorziet de gemeente goedkopere maaltijden, zodat niemand achterblijft.” De klasfoto daarentegen, oogt anno 2025 helemaal anders. “Toen ik begon les te geven, vond ik een leerling uit Wallonië al spannend”, bloost Eva. “Nu zitten kinderen uit Syrië, Oekraïne of Eritrea op onze banken, sommigen zelfs voor de eerste keer in hun leven. Confronterend, maar tegelijk een kans om elkaar een bredere blik op de wereld te geven.” Ook religieuze gebruiken horen daarbij, zoals bidden op bosklassen. “Het maakt de klas alleen maar rijker.”
Zelfs leren fietsen
Peter en Eva schetsen ons graag hun kijk op het huidige onderwijssysteem. “Om de vijf jaar – met elke nieuwe minister dus – wordt heel wat weer omgegooid. Dat kortetermijndenken en de steeds wisselende visies kosten veel werk, tijd en geld, en schaden de onderwijskwaliteit. Daarnaast is extra steun voor anderstaligen broodnodig.” Ook het slechte imago blijft een minpunt. “Wie ons benijdt om die ‘zee van tijd’: kom er gerust bij. We doen dit voor het hoogste goed – je kinderen – maar de waardering ontbreekt vaak”, betreurt Eva. Toch wegen de mooie momenten altijd door. “Wat we meegeven, blijft een leven lang hangen.” Peter sluit af met zijn mooiste verwezenlijking – en dat nota bene buiten de schooluren. “Ik heb ooit op woensdagnamiddagen een zesdejaars leren fietsen. Wanneer ik hem vandaag naar zijn werk zie trappen, dan besef ik: dáárvoor doe je het.” Eva knikt: “Leerkracht ben je met hart en ziel, of helemaal niet.”
