Dit jaar is het de beurt aan Hanne Dewaele (31) om haar hersenspinsels over onze thema’s neer te pennen. Ze is marketingmanager bij prado, woont samen met haar dochtertje Beau (4) in Veurne en zingt, danst en koerst erop los. Een spring-in-‘t-veld die met beide voeten op de grond staat, een echte mensenmens en een bon vivant met een realistische kijk op het leven.
Hoor je het, dat ruisen van de zee? En voel je het, die warmte op je snoet? Zalig toch. En dan zo’n artisanaal ijsje op een kraakvers hoorntje, mét – als je geluk hebt – een chocoladepunt. Dat je het in de blakende zon haastig moet binnenwerken, omdat je handen anders kleven als die van een peuter die net geleerd heeft zelfstandig een yoghurtje te eten, dat neem je er gewoon bij. Ja, want zelfs dát smaakt naar zomer. Maar dan … Dat gevoel van zand en een verloren gelopen schelp tussen je tenen. Of strompelen over het strand alsof je op hete kolen loopt. Bah. Je voelt me al komen: ik ben een dijkmeisje.
Zon, zee, strand? Nee, bij ‘zon en zee’ mag je voor mij stoppen. Het zandgegeven heb ik nooit gesnapt. Net zoals ik vind dat de Noordzee ook niet bepaald uitnodigt om erin te duiken. Pas op, die keren dat ik het tóch deed voor mijn dochter, dacht ik wel: ‘Amai, dat deed deugd.’ Maar het smaakt nooit – wat zou het ook – naar meer.
De zon daarentegen, daar heb ik wel een zwak voor. En dan bedoel ik niet koppig blijven liggen op je afgewassen lievelingsbadhanddoek uit je kindertijd, tot je oververhit raakt. Wat ik bedoel, is de zonsondergang. Een tête-à-tête met de zon. Altijd anders, altijd raak. De zee die onnodige gedachten wegspoelt, zoals eb en vloed. Van thuis naar zee rijden, uitstappen, zestien minuten lang het spektakel bewonderen en dan terugkeren. Ook al afgevinkt op je bucketlist?
En toch noem ik mezelf – zelfs als inwoner van Veurne-Centrum – een kustmeisje. In mijn hoofd ligt de zee in mijn achtertuin. Geef toe, als je er in vijftien minuten met de fiets staat, mag je dat zeggen. Oké, zonnebaden is niet aan mij besteed, maar ik ben het wel. Écht. Jarenlang was Sint-Idesbald mijn zomerse werkplek. Nanny zijn met zicht op zee: dat was zorgen en kind blijven tegelijk.
En ja, ook ik kom er tot rust. Alleen op een andere manier. Geef mij maar actie. Koersen langs de dijk bij de ondergaande zon. Lopen op het ritme van de golven. Stevig doorwandelen van Nieuwpoort-Stad naar Nieuwpoort-Bad. En als ik durf: eens goed kuieren. Trouwens, telt aperitieven aan zee ook als actief bezig zijn? Misschien. Afhankelijk van je tempo.
Ook het bankmeisje is deel van het dijkmeisje. Wat is er beter dan mensen de illusie geven dat je naar de zee staart, maar hen intussen ongegeneerd van achter je zonnebril observeert? Het kindje dat roept: ‘Ik wil nog niet naar huis.’ Mensen die gocarts ontwijken. Een vergrijsd koppel dat er gewoon ‘is’. En dat laatste, dat is misschien nog het allermooiste aan de zee. Er gewoon ‘zijn’, is precies genoeg. Zonder verplichtingen, zonder maskers. De zee kijkt niet terug, oordeelt niet.
En jij, wanneer ga jij?
