Dit jaar is het de beurt aan Hanne Dewaele (31) om haar hersenspinsels over onze thema’s neer te pennen. Ze is marketingmanager bij prado, woont samen met haar dochtertje Beau (4) in Veurne en zingt, danst en koerst erop los. Een spring-in-‘t-veld die met beide voeten op de grond staat, een echte mensenmens en een bon vivant met een realistische kijk op het leven.
Ik garandeer je: de schoolbel van elk startend schooljaar klinkt nooit hetzelfde. De toon verandert mee met de stapjes van je kind en dit jaar klinkt hij vrolijk en vastberaden.
Beau haar allereerste schooldag staat op mijn netvlies gebrand. Vroeg in de ochtend belde ik bij haar papa aan. Die eerste waggelende meters met een veel te grote boekentas op dat kinderlijfje wil je namelijk niet missen. Mijn minimensje wachtte me ongeduldig op, niet wetend wat haar in de grotemensenwereld allemaal te wachten staat. Samen deelden we die nerveuze, curieuze spanning – elk op onze eigen manier.
Op voorhand had ik mezelf wijsgemaakt dat ik écht niet die mama zou zijn die emotioneel wordt aan de schoolpoort. Tevergeefs. Want daar zat ze: een klein meisje op een bankje, omringd door vreemde gezichtjes, in wat vanaf nu haar nieuwe veilige haven zou zijn. Ik schoof haar een boekje van Anna, zogezegd als afleiding voor haar, maar eigenlijk voor mezelf. Ik glipte weg en tuurde nog even door het raam. En jawel, ze deed het beter dan mama.
Een jaar later. Kleertjes netjes gestreken. Wéér het verzoek om een vlecht, wéér die uitvlucht dat ik nog een cursus haartooi moet volgen. Gelukkig vertrok ze zo vrolijk als de speld in haar haren de eerste kleuterklas tegemoet, met een tot de nok gevulde boekentas en een achterban met veel te enthousiaste wuivende handen en plakzoenen. Op zo’n manier dat ze binnen x-aantal jaar zal verzoeken om dat niet meer te doen. Of toch op een plaats waar niemand het ziet.
Al twee jaar lang kleurde ’t Regenboogje in Veurne haar dagen en zijn we nu beland bij jaargang drie. Eerst probeerde ze me te overtuigen van een nieuwe boekentas. Gelukkig kon ik haar doen geloven dat die met haar ‘pimpajoenen’ nog steeds ‘supersupercool’ is. ‘Oké dan’, geeft ze zich gewonnen, met de oogrol van een vierjarige puber. Wel is het tijd voor nieuwe schoenen. Als het van haar afhing: vol glitters en een eenhoorn die licht geeft. En geloof me, negotiëren met een mini-onderhandelaar in een schoenenwinkel is een vak apart. Geen nood: ik won. Voorlopig toch nog. De kleren zullen wellicht een ander strijdtoneel worden. ‘Mama, dat past toch niet bij mijn schoenen?’
Ze trekt naar de tweede kleuterklas met een boekentas vol vakantieherinneringen, stukjes meloen en koekjes met ‘die smaailies en aardbei’. Misschien ook met een paar onzichtbare gewichten waardoor ze af en toe wat trager stapt. Maar aan de poort staan vier mensen: haar trotse papa, mama en plusouders. Vier paar ogen die haar samen met evenveel trots uitzwaaien. Acht handen die, als het nodig is, dat gewicht even overnemen. En zo huppelt ze elke dag de schoolpoort binnen, hoeveel die boekentas ook weegt. Want de liefde rondom haar weegt altijd door.
