Nieuw jaar, nieuwe columnist(e). We zwaaien Hanne Dewaele (31) vol dankbaarheid uit, maar ze verrast ons nog één keer met haar hartverwarmende hersenspinsels. Ze woont samen met haar dochtertje Beau (4) in Veurne en zingt, danst en koerst erop los. Professioneel slaat ze binnenkort een nieuwe weg in. Een spring-in-‘t-veld die met beide voeten op de grond staat, een echte mensenmens en een bon vivant met een realistische kijk op het leven.
Ik hou van zonsondergangen, meer dan van zonsopgangen. Van de geur van bladeren tijdens een winterse gezinswandeling. Van warme dranken waar je je mond net niet aan verbrandt. Van bruine kroegen waar het ene goede nummer na het andere wordt afgevuurd en waar jong en oud het ritme van hun leven – toch even – terugvinden. Van kaarsjes aansteken wanneer de korte dagen wenken en de plaids lonken. Van de gedachte dat ik gezond aan het kokerellen ben, om me dan op een zwak moment vol te proppen met frituurfrietjes voor de televisie.
Ik hou ervan stil te staan bij waarvan ik hou, om niet te vergeten dat het leven in kleine dingen zit. Ik hou van woorden en woordspelingen; van woorden met een dubbele bodem. En dit eindejaar is mijn favoriet ‘licht’.
We worden met z'n allen lichtjes aangemaand door schreeuwende krantenkoppen om terug te blikken. Wat was goed? Wat was slecht? We houden van strepen: onderstrepen, doorstrepen, om er vervolgens een streep onder te trekken. “Want volgend jaar wordt jouw jaar”, luidt het telkens. Onderga je dan tijdens de nacht van 31 december op 1 januari een ware metamorfose? Ehm, nog nooit iets van gemerkt.
Als je het mij vraagt, is de eindejaarsbalans een stille rekensom die je doorheen het jaar maakt. Niet zwart, niet wit. Maar ook niet grijs, al was het maar omdat die kleur niet thuishoort in een wereld waarin alles “leuk, plezant en onvergetelijk” moet zijn.
In mijn rekensom van 2025 doken enkele flinke mintekens op. Maar die plaats ik vandaag eerder cursief dan vetgedrukt. Ook een noodgedwongen stop passeerde de revue. Eentje die nodig was om dat waakvlammetje niet te doen doven. Kwetsbaar, ja, maar ze dwingt je wel te zoeken naar hoe je het licht in jezelf weer aanwakkert.
Tegenwoordig maak ik de balans elke dag een beetje op. Of zoals het schoolwerkje mijn dochter leert voor het slapengaan: “Drie dingen die ik vandaag leuk vond.” Soms is dat het mooie weer, ‘kindje van de dag’ zijn of twee borden macaroni op school.
Mijn balans? Die eindigt positief. Het licht in de duisternis bestaat echt. Het waakvlammetje bleef overeind; ik liet het niet helemaal doven. Ik leerde dit jaar vooral dat ik sommige ‘moetjes’ mag laten varen. En dat lichtgewichtmomenten het verschil maken: nog eens met Beau samen in één bed slapen, koersen met mijn vriend, een videogesprek met een hartsvriendin in New York, een audioboek terwijl ik kook. Het hoeft niet groots te zijn.
De kers op de taart, die ik jou toewens? Laat het leven in kleine, maar grootse momenten wat lichter zijn. Dus steek vanavond gerust je kaarsjes maar aan.
