Kind van de zee Eliza De Waele neemt ons mee in haar gedachtenstroom rond het thema van elke editie. Ze woont en onderneemt aan onze Westkust en houdt van woorden, wandelen en de wind. Ze eet alles en kan niet leven zonder haar gezin. Our kind of people dus! Deze keer gooit ze haar licht op de zomer.
Ik zit met een kom kersen, een waterglas halfvol gevuld met witte wijn en de hond naast me op ons terras. De rode duivels trappen in tussentijd hun eerste match. Het is vandaag 17 juni, iets na zeven uur en er staat een voelbaar briesje. En toch heb ik hier nog niet vaak kunnen zitten op dit uur. De zomer lonkt. Of beter: wij kijken vooral reikhalzend uit naar een zonnige zomer. Een tijd van uitbundige energie, samenzijn, zonovergoten barbecues en zonsondergangen op het strand. Een tijd van komen en gaan, zand en zee en ijsjes om ter meest. Een tijd van jongleren tussen opvang, oma’s en opa’s, kampjes, werk en vrijaf. Een tijd van veel willen en weinig moeten. Een tijd van vertragen en versnellen tegelijk. Van uitbundig dansen en loskomen van leven met de klok. In de zomer zijn we gulzig. In de zomer zijn we gelukkig. Want zo hoort het toch?
Maar is dat realistisch? Om seizoenen te koppelen aan ons gemoed? Het is inderdaad eerder logisch dat de zon, de extra uren licht en de vaak geplande vakantiedagen ons gunstiger stemmen. Maar wat als de vakantie in het water valt? Wat als de zon uitblijft? Letterlijk of figuurlijk? Wordt jouw zomer dan weer herfst, of winter zelfs?
Ik heb geleerd dat wanneer je zoekt, je altijd zal vinden. Welk verhaal je ook gelooft, je zal altijd aanwijzingen vinden omdat verhaal te onderbouwen. De vraag is alleen naar wat ben jij op zoek? Welk verhaal wil je staven? Wil je de zomer zoeken of wil je op de winter wachten? Want als ik puur feitelijk mijn voorbije 35 zomers overloop dan denk ik dat het een nek-aan-nekrace wordt tussen rooskleurig en miserabel. Ik herinner me tweede zit’s waar geen einde aan leek te komen, ik herinner me verdriet en onveiligheid, ik herinner me twijfel, ik herinner me het afscheid van onze mémé, ik herinner me één van de moeilijkste beslissingen in mijn leven, ik herinner me onzekerheid, twijfel en FOMO Massaal veel FOMO. Geen seizoen waar de angst om iets leuks te missen harder op de deur klopt dan in de zomer. En die ervaringen hebben die zomers ingekleurd, dat valt niet te miskennen. Maar ze vielen altijd in een warm en zacht zomerbad. Ze werden eerder lichtgrijs in plaats van zwart, door elke portie zonneschijn en samenzijn. Door mijn focus te richten op al wat wél was.
Terwijl mijn lief en dochter de keel uit hun lijf staan te schreeuwen aan een groot scherm, geniet ik van mijn glaasje onder het bijna hypnotiserend geluid van alleen mijn vingers op het klavier. Van een verdwaalde meeuw op de achtergrond en de stilte op ons terras. ’t Wordt een mooie zomer. Een verrassend warme zomer vol papieren bloemen en aperitiefjes in innig gezelschap. En ik hoop dat de zon ook schijnt. Wie zoekt zal altijd vinden.
Eliza
www.ergenstussenin.be
www.kabine.be
