We waaiden aan bij ‘Suze’, de charmante strandcabine van de Veurnse Melanie Claerhoudt (39) in Koksijde. De rosé stond al koud en de hapjes klaar – vers uit haar zelfgehaakte strandtas. De cabine is een eerbetoon aan haar mémé Suze, met wie ze als kind eindeloze zomers op het strand doorbracht. Haar favoriete kleur – lavendel- of suzepaars – duikt dan ook overal op, tot in de geschilderde raampjes. En wijnglazen? Daar heeft deze Westkuster er thuis minder van staan dan hier.
Beachbar als buur
Melanie begint aan haar derde cabineseizoen aan Ster der Zee, een plek waar ze intussen haar hart aan verloor. “Ik hoorde via via dat er nog een plaatsje vrij was, en ik had geluk. Nu zou ik voor geen geld ter wereld nog willen ruilen – zelfs niet voor Sint-André, waar ik drie jaar op de wachtlijst stond. Onze buren, waaronder de uitbaters van de nabije beachbar, zijn intussen dichte vrienden geworden.” In haar huisje aan zee, gebouwd door haar papa, komt deze onthaalmoeder tot rust. “We hebben hier al zo veel mooie – en vooral late – avonden beleefd. Mijn sleutel deel ik niet, maar als ik er ben, is iedereen welkom.”
DIY tussen duin en dijk
Bij Suze klopt elk detail: van een haaievinborstel tot een moksje-van-’t-zeetje-strandzak. “De dubbele strandzetel heeft mijn mama gemaakt – ondertussen al voor de derde keer. Nu is de stof te elastisch, waardoor hij iets te enthousiast doorzakt”, lacht Melanie. Zelf knutselt ze er ook op los, het liefst met haar voeten in het zand. Haar pronkstukken? “Een parasol van jute en mijn zelfgehaakte tas, vol hapjes en drankjes. Een aperitief mag hier niet ontbreken”, knipoogt ze, met een oorbel én tattoo in de vorm van een wijnglas. Wat wel nog mist? “Een frigo. Licht hebben we al, dankzij de ruitjes.”
Zon, zee en serenades
Melanie noemt zichzelf zeeverslaafd en laat zich door niets of niemand tegenhouden. “Ik heb geen rijbewijs en kom dus altijd met de bakfiets – de kindjes erin, een frigobox en soms zelfs een opblaasbare krokodil.” Aan haar cabine valt altijd iets te beleven, van een zwangerschapsaankondiging tot een buurman die gitaar speelt. “Ooit haalde een man een trompet uit zijn koffer, liep hij tot aan zijn knieën in de zee en vroeg hij een eigen nummer voor ons te spelen. Het was nog magischer dan zeevonk.” Nu droomt Melanie nog van één ding. “Een overnachting. De cabine is twee meter breed, dus het kan perfect.”
