Met dochter Zoë (28) achter de toonbank is het altijd de zoete inval bij Bakkerij Werrebrouck in Veurne. Haar werkersfamilie en de disciplinaire Hotelschool Ter Duinen hebben haar gekneed tot de harde werkster die ze nu is. ‘Komt voor de bakker’ is waarschijnlijk haar leuze, dus het is wikken en wegen tussen privé en werk, voor deze millennial én mama van Emile (2) uit Bulskamp.
Uit dezelfde klei gebakken
“Ik was nog geen half jaar oud toen mijn ouders de bakkerij openden en heb dus niets anders gekend. Ik hielp bijna elk weekend en elke vakantie, behalve wanneer ik stage had of bijkluste in De Vette Os, en ging er vanaf mijn 18 jaar fulltime aan de slag. Moest ik verder gestudeerd hebben, dan zou dat Seksuologie geweest zijn, maar dan gingen mijn ouders betalen om een jaar uit te gaan”, lacht ze, vol zelfkennis. “10 jaar later werk ik er nog steeds, en nog altijd even graag. De babbeltjes met de klanten, daar kom ik iedere dag mijn bed voor uit. Ik zie mij zelfs later de zaak overnemen, samen met mijn broer, die nu mijn papa in het atelier versterkt. Na lang twijfelen heb ik wel besloten twee zondagen in de maand thuis te zijn. Ik zit namelijk ook al een jaar in Veurne Toe Koer en zit zelfs sinds kort in het bestuur. Ik wil veel werken en ondernemen, maar er ook zijn voor mijn gezin.”
Pannen rond haar hoofd
“Ik probeer dus privé en werk gescheiden te houden, maar als mensen ’s avonds laat hun bestelling doorsturen of je moet nog personeel inschrijven onderweg naar een etentje, dan is dat natuurlijk wel moeilijk. Het is heftig, zeker als mama. Een maand na mijn bevalling ben ik terug beginnen werken, wat veel te vroeg was. Ik heb een periode diep gezeten en wou dat lang niet inzien of toegeven. En dat is eigen aan onze generatie, denk ik. Ik versta dat de drive weg kan zijn, maar niet dat je vanaf het moeilijk wordt, wegvlucht. Ik heb nog wortels en pannen rond mijn hoofd gekregen op stage en ben zelfs al met koorts gaan werken. Je komt daar hard van. Maar soms moeten we wel eens aan onze gezondheid denken. Iets wat we kunnen leren van de gen-Z’ers.”
Mijn mails sluit ik af met:
“’Groetjes, Zoë’ of met ’Mvg, Zoë’, wanneer ik de persoon niet ken.”
