Zijn kibbelings zijn een catch op evenementen en ook Matteo Simoni is fan van zijn visbereidingen. Beau Vanhollebeke (28) is het immer sympathieke gezicht van Visboetiek Beaufort in Nieuwpoort-Bad, 25 jaar geleden naar hem vernoemd door zijn ouders. Je vindt hem ook als ‘Zeeboer’ in zijn foodtruck, aan het sporten in de fitness of thuis “langs de snelweg van de meeuwen”, aka de dijk van Westende. En toch wou hij eerst eventmanager worden. Vanwaar deze koerswijziging, van wel zo’n 180 graden?
Viswinkel als living
“’Je broodje is gebakken’, bofte een leerkracht na ons succesvol sushi-evenement in Flanders Expo. En toen, toen kwam corona. De eventsector viel stil en zo ging ik aan de slag bij mijn ouders in de viswinkel. Ik werk er nu al vier jaar op zelfstandige basis en help bij de verkoop, de bestellingen, de administratie, het personeel, de marketing,… en heb dan ook recent besloten de zaak over te nemen. Ik heb er lang over nagedacht, maar het is mijn passie. Al op mijn 12 jaar stond ik er aan de afwas, leerde ik van mijn mama bestellingen opnemen en van mijn papa vis fileren. Hoewel ze vroeg gescheiden zijn, zijn ze blijven samenwerken. Binnenkomen in de viswinkel is voor mij dan ook als binnenkomen in de living. Het is mijn thuis.”
Werken is spelen met pionnen
“De twintiger en eventmanager in mij wou zich wel nog niet binden aan één plek. Zo kocht ik een foodtruck en trok ik er ’s avonds op uit als de ‘Zeeboer’. Ik heb zomers van 7 uur ’s morgens tot 3 uur ’s nachts gewerkt, maar die tijd is wel voorbij”, lacht Beau. “Het is een evenwichtsoefening en ik hou er wel van om te schuiven tussen de viswinkel, de foodtruck en het ook zelf organiseren van evenementen, zoals ‘Niemandsland’ op de historische site van D'Oude Steenbakkerij in Nieuwpoort. Hoe ik het nu aanpak, voelt het ook niet aan als werken. Eerder als een spel, voor volwassenen dan. Ik zit vol ambitie en goesting, maar we moeten niet altijd alles serieus nemen. En ik ben blij dat ik zo in het leven sta.”
Babbelen met de vissen
“Het weekendwerk vind ik het moeilijkste aan de job. Bijna de 30 bereikt, gaan we minder uit dan vroeger, maar afspreken met vrienden of thuis zijn met mijn vriendin mis ik wel. Mijn weekend is op dinsdag en woensdag en dan probeer ik wel mijn hoofd leeg te maken door te sporten. In de viswinkel moet je ook altijd op je vrolijkst zijn, maar dat is niet moeilijk als de klanten zich als een kind in een snoepwinkel wanen”, glundert hij. “Hoe mooi kan het ook zijn? Ik mag dag in dag uit met een ambachtelijk product werken en heb er dan ook oneindig veel respect voor. Ik vraag me vaak af vanwaar de vissen komen, waar ze overal gezwommen hebben. Konden ze maar praten”, grapt Beau nog.
